Inhoud
Je hebt waarschijnlijk het sissen en piepen dat dolfijnen maken een paar keer gehoord, of het nu is omdat we het geluk hadden om ze persoonlijk of in een documentaire te zien. Het zijn niet alleen geluiden, het is een zeer complex communicatiesysteem.
Het vermogen om te spreken bestaat alleen bij dieren waarvan de hersenen meer dan 700 gram wegen. In het geval van dolfijnen kan dit orgaan tot twee kilo wegen en bovendien bleken ze stille gebieden in de hersenschors te hebben, waarvan alleen bewijs bestond bij mensen. Dit alles geeft aan dat de fluitjes en geluiden die dolfijnen maken meer zijn dan alleen maar zinloos geluid.
In 1950 begon John C. Lilly de communicatie met dolfijnen op een serieuzere manier te bestuderen dan voorheen en ontdekte dat deze dieren op twee manieren communiceren: via echolocatie en via een verbaal systeem. Als je de geheimen wilt ontdekken over communicatie met dolfijnen Lees dit PeritoAnimal-artikel verder.
De echolocatie van dolfijnen
Zoals we al zeiden, is dolfijncommunicatie verdeeld in twee verschillende systemen, en een daarvan is echolocatie. Dolfijnen zenden een soort fluitje uit dat op dezelfde manier werkt als de sonar op een boot. Dankzij dit, kunnen weten hoe ver ze van objecten verwijderd zijn, naast hun grootte, vorm, textuur en dichtheid.
De ultrasone fluittonen die ze uitstoten, die onhoorbaar zijn voor mensen, botsen met objecten om hen heen en geven een merkbare echo terug aan dolfijnen, zelfs in echt lawaaierige omgevingen. Hierdoor kunnen ze door de zee navigeren en voorkomen dat ze de maaltijd van een roofdier zijn.
de taal van dolfijnen
Verder is ontdekt dat dolfijnen het vermogen hebben om mondeling te communiceren met een geavanceerd verbaal systeem. Dit is de manier waarop deze dieren met elkaar praten, zowel in het water als daarbuiten.
Sommige studies beweren dat de communicatie van dolfijnen verder gaat en dat ze specifieke geluiden om te waarschuwen voor gevaar of dat er voedsel is, en dat ze soms heel complex zijn. Bovendien is het bekend dat wanneer ze elkaar ontmoeten, ze elkaar begroeten met een bepaalde woordenschat, alsof ze eigennamen gebruiken.
Er zijn enkele onderzoeken die beweren dat elke groep dolfijnen zijn eigen vocabulaire heeft. Dit werd ontdekt dankzij studies waarin verschillende groepen van dezelfde soort werden samengebracht, maar ze vermengden zich niet met elkaar. Wetenschappers denken dat dit komt door hun onvermogen om elkaar te begrijpen, aangezien elke groep ontwikkelt zijn eigen taal onbegrijpelijk voor anderen, zoals dat gebeurt met mensen uit verschillende landen.
Deze ontdekkingen, samen met andere dolfijncuriosa, tonen aan dat deze walvisachtigen een intelligentie hebben die veel beter is dan die van de meeste dieren.
